گاهگاهی

با سلام
این شعر که می بینید فقط تراوشات مالیخولیائی ذهن من است.
فقط می گویم که این یک شعر است نه چیز دیگر.منظورم نه مرضاست و نه هیچکس دیگری.
****
گاهگاهی به خودم می گویم
     ز چه باور کردم
                      انهمه حرف تو را
تو به من می گفتی
که دلت رنگ طلاست
ضربان دل تو
                همه با یاد من است
و نمی دانستم من
              دل تو
                 آن دل بی همه چیز
جنسش از جنس طلاست
و به دنبال طلاست
نه به مانند دل من
                      که پریشان تو بود
                      که هواخواه تو بود
دل من می دانست
عشق یعنی چه؟
مهر چه معنا دارد
دل خوش باور من
زود خودش را به تو باخت
    و نمی دانست او
          که نباید
به هر بی سروپائی دل بست
    و نمی دانست او
که دلت رنگ دلش نیست
    رنگ طلا نیست
    هم جنس طلاست
و ضربانش
            به هر بار تکان می گوید
عشق یعنی ثروت
عشق یعنی مکنت
عشق یعنی نفرت
    و حالا دل من
باورش گشت
که عمرش 
             پی تزویر گذشت
پی تزویر و ریا
طفلک آخر دل من
باورش نیست
                 که این قصه حقیقت دارد
****
رضا