گفته بودی

گفته بودی عشق جزئی از وجودت هست؛اما نیست نیست

گفته بودی زندگی بود و نبودت هست؛اما نیست نیست

فکر می کردم زلالی؛ساده ای؛مثل تمام چشمه ها

عشق در رگهای آبی و کبودت هست؛اما نیست نیست

صبر کردم؛صبر کردم با خودم گفتم که شاید لااقل

ذره ای منطق درون تار و پودت هست؛اما نیست نیست

گفته بودم با زمان حل میشود در باورت هر مشکلی

اندکی صبر و تحمل کن به سودت هست؛اما نیست نیست

با تمام آن بدیها باز هم می پرسم آیابعد از این

چیزی از حس ترحم در وجودت هست؟اما نیست نیست